NEREYE GİDERSİN SEVDİĞİM

Hatırlamak için harcadığımızdan çok daha fazla çabayı unutmak için harcıyoruz herhalde.

Unutmak.

Çaresizlerin, fırtınalar arasında, bir gün oraya ulaşmanın düşünü kurdukları o acıklı sığınak.

Hayatımıza girenleri ya da girmek için kapılarımızı zorlayanları silmek aklımızdan,

onlar yokmuş gibi davranıp, onlar yokmuş gibi yaşamak.

Geçmişi, o geçmişi yaşayan parçamızla birlikte çıkartıp atmak içimizden,

atılan her parçayla birlikte içimizde bir boşluk kalacağını bilerek yapmak bunu.

Ya da yaşanacak bir şeyler vaad edenleri,

bir gün onları da unutmak zorunda kalacağımızı düşünerek,

daha baştan unutmaya çalışmak, geçmiş gibi gelecekten de parçalar ayıklamak.

Geçmişimiz ve geleceğimizle bir kazı yerine çevirmek hayatımızı.

Nasıl bir öğüt vermeliyiz kendimize.

"Unut" mu demeliyiz.

Sana zevk vermiş olanları ve zevk vaad edenleri unut.

Hiçbir zaman yekpare bir kıta olamayıp,

birbirine köprülerle bağlı yüzlerce binlerce küçük adacıklardan oluşan hayatın parçalarını

birbirine iliştiren köprüleri yakmalı mıyız?

Hafızamızın en çok dönmek istediği, en çok özlediği adacığı mı,

köprülerini yıkıp, hayat haritamızdan silmeliyiz?

Geçmişimizde en çok özlediğimiz mi en çok unutmaya çalıştığımız?

En untulmaz olan mı en unutulmak istenen?

Ya da geleceğimizde en fazla zevk vaad eden mi, köprüsünün başında en uzun oyalanıp,

gözlerimizi kapayarak, belki ben gözlerimi açana kadar,

ışıklarıyla beni çeken o adacık aklımın haritasından silinir diye beklediğimiz?

Hatırlamak için harcadığımız çabadan çok daha fazlasını unutmak için harcıyoruz.

Unutabiliyor musunuz bari?

Hayatınıza kazdığınız o çukurların etrafından dolaşıp geçebiliyor musunuz?

Bir zamanlar bütün dünyayı birbirine katan o şarkıyı dinlediğinizde,

sorulan sorunun cevabını verebiliyor musunuz:

"Nereye gidersin sevdiğim, yatağında yalnızken?"

Nerelere gidiyorsunuz yalnızken yatağınızda?

En çok gitmek ve en çok kaçmak istediğiniz yere mi?

Geçmişte en yakınınız olmuş "şimdiki yabancıyı" ya da gelecekte en yakınınız olabilecek

"şimdilik yabancıyı" hafızanızın derinliklerinden söküp,

uzak sürgünlere gönderdiğinizde onunla birlikte giden bir şeyler olmuyor mu?

Her "unutuş" bir "eksiliş" gibi gelmiyor mu size?

Unuturken eksilmiyor musunuz?

Ve korkmuyor musunuz, sımsıkı kapadığınızı sandığınız o sürgün kapıları bir gün aniden açılıverecek,

sürgünleriniz, "nerelere gittiğinizi" hiç söyleyemeyeceğiniz yalnız yataklarınıza gülümseyerek geliverecekler diye.

Ansızın geliveren bir zarftan çıkan Haydar Ergülen' in, üstüne mavi çarpı atılmış şiirindeki mısralardan haberdar mısınız:

"Gözlerimizi uzaklıklar değil ki yalnız

göze alamadığımız yakınlıklar da acıtır"

Acıyor mu gözleriniz, göze alamadığınız yakınlıklardan?

Geçmişe ya da geleceğe doğru uzanan kaç köprü yaktınız bugüne dek;

hayatınızın haritasını çizerken kendi ellerinizle, sevgiyle, gülümseyişle,

sevişmeyle denizlerinize kondurduğunuz kaç adanın, unutuluşun depremleriyle suların derinliğine battığına tanıklık ettiniz?

Kaç adayı batırmak için kaç deprem yarattınız,

bir adanın üstünü kapatsın diye depremlerinizle yükselttiğiniz o dalgalar, o adayla birlikte daha başka neler yuttu sizden?

Yıllar sonra bütün bu depremleri yarattığınız için affedebilecek misiniz kendinizi?

"ve gözleri ancak gözler bağışlayabilir, öyle acıyor ki gözlerim kim bağışlayacak."

Acıyor mu gözleriniz?

Gözlerinizi bağışlayacak "öbür" gözleri aramıyor musunuz?

Unutulanlar arasında en zor unutulanı olan o gözleri aramıyor musunuz?

Kim bağışlayacak gözlerinizi, kim bağışlayacak?

Kim bağışlayacak bu unutuşları?

"sis değil, uykusuzluk değil, iki uzak şehir gibi ayrılıktan kavuşmuyor gözlerim"

Hatırlamak için harcadığımız çabadan çok daha fazlasını unutmak için harcıyoruz.

Bize zevk verenleri ya da zevk vaad edenleri unutmak , onları aklımızın haritasından silmek için.

Unutuyoruz, her unutuşta biraz daha eksilerek.

En hatırlanacak olanları unutmak derin sürgün yaraları açıyor içimizde.

Ve biri soruyor bize şarkılar söyleyerek:

"Nereye gidersin sevdiğim, yatağında yalnızken"

Geçmiş köprüleri yakıyor, geleceğe uzanan köprülerin başında, o gelecek de kaybolsun diye bekliyoruz,

geçmişi unuttuğumuz gibi geleceği de unutmaya çalışıyoruz.

Zevk veren ve zevk vaad eden her şeyi unutmak için çabalayıp duruyoruz.

Gözlerimiz unutmaktan ve ayrılıktan acıyor.

"biri hepimizle gözgöze gibi hala uykusuz, biri sis içinde kirpiklerine kadar açık,

bu sessizliği kim bıraktıysa, göremiyorum konuşkan gözlerinde tek sözcük bile,

gözlerimiz birbirine değmiyor gecenin iki şehrinde"

Bu sessizliği kim bıraktı size?

Gözleriniz, birbirine değmiyorsa gecenin iki şehrinde, bunun suçu kimde, neden değmiyor gözleriniz?

Neden tek sözcük bile yok o konuşkan gözlerde?

Geçmiş! Olan her şeyi biliyor ve unutmak için kıvranarak unutuyorsunuz.

Gelecek! Olacak her şeyi tahmin ediyor ve kıvranarak unutmaya uğraşıyorsunuz.

İki ucunu birden yıkıyorsunuz köprünüzün.

Nereye gider bu köprüler, kendi eksilmişliklerinizden başka?

Ve, sen nereye gidersin sevdiğim, yatağında yalnızken?

"iki şehri var gecenin, biri gözümde tütüyor, birinin dumanı üstünde yağmur gibi çöken siste,

bana bu uykusuz şehri niye bıraktın, göze alamadığım bir şehrin yerine bütün şehirlerdesin"

Belki de hatırladıklarımızdan ziyade unuttuklarımızı taşıyoruz şehirlerden şehirlere,

"göze alamadığımız bir şehir" yerine her şehirde , yalnız yatağımıza yattığımızda unuttuklarımıza gidiyoruz.

Hatırlamak için harcadığımızdan daha fazlasını unutmak için harcıyoruz.

Ve bir şehirde unuttuklarımızı her şehirde hatırlıyoruz.

Yekpare bir kıta değil çünkü hayat,

adacıklardan oluşmuş dantelli bir harita ve unutmayla hatırlamanın med cezirlerinde,

silindiğini sandığınız bir ada birden çıkıveriyor ortaya.

Her şehirde çıkıyor.

Unutmaya çalıştıklarınız zevk verdi çünkü, unutmaya çalıştıklarınız zevk vaad etti çünkü size.

Unutmak, yaşanmış ve yaşanacak olanları yok etmek, silmek,

haritanızı derin boşluklarla koyu lacivert noktalara boyamak ve eksilmek istiyorsunuz.

Unuttukça eksiliyorsunuz.

Eksiliyorsunuz ama unutabiliyor musunuz?

Unutabildiniz mi en çok hatırlanacak olanı?

Gözleriniz acımıyor mu gerçekten?

Gözlerinizi bağışlayabildiniz mi?

Peki, şu şarkıyı dinliyor musunuz?

Nerelere gidersin sevdiğim, yalnızken yatağında?