İKİ DENİZ ŞİİRİ
I.
Bu sonsuz denizde dalga olarak çarptığım her kumsaldan
Bir kum tanesi olarak geri dönmek istedim hep
İstedim ki ben de bir dalgacık oluşturayım
Kuytu bir taş gibi kendi yalınlığında rahat ve huzurlu
Zaman zaman kendi asiliğinde yalnız herkes için olmaktan
Kendini olduğu gibi ortaya koymaktan gururlu
Önünde durduğum sinema dolup boşalırken
Sokaktan geçenler bir gölge aradığında sürekli ve kesintisiz orda
Bu sonsuz mavi denizde topal bir mavna gibi yürürken sekiyor zaman.
Sağır duvar kör göz lambanın fitili gibi titriyor yüreğimiz
Beton yağmurun tazeliğine kent suya özlemini gideriyor
Su çağlamıyor fışkırmıyor çiseliyor
Bu sonsuz denizde sabahtan oturuyorum danteline anıların
Aşk yitip gidiyor her çiçek kendi rengiyle yitip gidiyor
Bir kaya gibi çöküyorum derinlerine devrildiğim bu çocuğun.
II.
Kuşlar birikmiyor yapraklarına bu ceviz ağacının
Gölgesinde serinlerken bir sis çanı
Küçük dalgaların vurduğu sahiller için bir deniz günün birinde
Büyük dalgalar da getirir diye düşünüyorum
Dalga geri döner bir diğerini çağırır bu kumsala her zaman
Sen güneşi alarak bana karanlığı bırakıp gittiğin için
Yalnızlığımın avlusunda sabahıma biriken kuşlar yok
Salih bolat’da yok ortalarda bu son günlerde
Bir sis çanı da yok ama sis basıyor içimi ve düşünüyorum
Çepeçevre sarıldığım için dalgalanmayan bir ölü deniz
Ya da çarpacak bir dip kaya bulamadığım için
Deli deli gidip gelen bir açık deniz değilim.
KORAY FEYİZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder