Ben hayatta en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla - ha düştü ha düşecek
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici - hep , hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti
Sevinçten uçardım hasta oldum mu ,
Kırkı geçerse ateş , çağırırlar İstanbul'a
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu ,
Ohh dedim , göğsüne gömdüm burnumu ,
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin ,
Daha başka tür aşklar , geniş sevdalar için
Açıldı nefesim , fikrim , canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim ...
Can YÜCEL
( 1926 - 1999
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder