Yol – Yılmaz Erdoğan
Bir kuğunun boynuna dokunurken…
yol bir yere gitmez

içerde düz saçlara uğrar

ayak üstü bir akşamüstü

her plansız ürperişin sonu

hüsranve hüsran

çok sanat müziği bir kelimedir
yol bir yere gitmez

o bir durma biçimidir

yol yoluyla gidebilir

yare yoldan çıkabilir

apansız ve ömür bitebilir

yoldan önce ama yol bir yere gitmez

o bir durma biçimidir

yaşamak hızlı bir ölme biçimidir

düşünce ışıktan yavaşsa

erken gidilmelidir

gerdan sözcüğünebir kuyumcuda da rastlayabilirsin

bir kasapta da kalbin sızlamaz

bir kuzu yüreğini vitrinde görünce

o bir beslenme biçimidir

ama korkarsın

kurdun sevdiği havadan

ayakkabı yaparsın yılandan

yol bir yere gitmez

o bir durma biçimidirher

garantiyi istersin hayattan

oysa ölümle yaşam arası

uzun malum ince bir yolbir yere gitmez

o bir ölme biçimidir
iyi yolculuklar denmez bir gidene

yapılamaz çünkü

çok yolculuk bir seferde

yolcu denmez her gidene

herkes o yolun taraftarı olmayabilir

hiç bir sürgün gittiği yolu sevmez mesela
yol bir yere gitmez

o bir susma biçimidir

soğuk bir taşıtın uğultusunda