...

İçimde bir ezgi var...
Kaç ay oldu dinliyorum...
Kimse duymuyor...
Ben sadece içimden söyleyebiliyorum...
Bilinsin istemiyorum...
Bir Ekim akşamının aldatan sıcaklığını hatırlatıyor bana...
Karanlığı...
Kayıkların kenarındaki mutlu ayyaşları...
Daracık bir sokağı...
Bir yanımın hep "sahte" olduğunu...
Yokuşu...
Çözümsüzlüğü...
Çözümsüzlüğe rağmen vazgeçememeyi...
Kati bir ayrılığı kabullenemeyişi...
Uyurken damla damla terleyen tenini seyretmeyi...
Belli belirsiz dokunabilme sevincini...
Daha ne saysam?..
Ne desem?..
Söylenecek her şeyi söyledim sanki...
Yazacak hiç bir O'nlu cümlem kalmadı...
Bitti diyorum bitti...
Düşünme... Hadiiii...
Yok...
Olmuyor...
Geçme diyorum evinin önünden...
Ne değişecek?..
Apartmanının dış kapısına bakıp gözlerim dolacak kadar mı zayıfladım ben?..
Hayır...
O ezgi...
Dağıtıyor beni...
Bakarken, duyarken, içerken, susarken...
Hep o ezgi...
Biraz keman... Biraz piyano...
Hafif çığlıklar...
İsyan...
Nasıl desem?..
Diyemem ki...
Diyebilsem...
Offfffff!!!