BİR AYRILIŞ HİKAYESİ
Erkek kadına dedi ki:

-Seni seviyorum

ama nasıl,avuçlarımda camdan bir şey gibi kalbimi sıkıp

parmaklarımı kanatarak kırasıya çıldırasıya...

Erkek kadına dedi ki:

-Seni seviyorum,ama nasıl,kilometrelerle derin, kilometrelerle dümdüz,

yüzde yüz, yüzde bin beş yüz,yüzde hudutsuz kere yüz...

Kadın erkeğe dedi ki:

-Baktımdudağımla, yüreğimle, kafamla;severek, korkarak, eğilerek,dudağına, yüreğine, kafana.

Şimdi ne söylüyorsam karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana..

Ve ben artıkbiliyorum:

Toprağın -yüzü güneşli bir ana gibi

-en son en güzel çocuğunu emzirdiğini..

Fakat neyleyim saçlarım dolanmış

ölmekte olan parmaklarına

başımı kurtarmam kabil değil!

Sen yürümelisin,

yeni doğan çocuğun gözlerine bakarak..

Senyürümelisin,

beni bırakarak...

Kadın sustu.

SARILDILAR

Bir kitap düştü yere...

Kapandı bir pencere...

AYRILDILAR...